कथा क्र 02
| | बोध कथा - क्रमांक: 02 | | लेखक -प्रदीप मनोहर पाटील. माझे आजोबा कै. वेडू आण्णासो.. लहानपणी मला नियमित गोष्टी सांगत त्यातील आठवणीतील एक गोष्ट... गाव होते लहान काळ नवं युगास सुरवातीचा. सारे बाराबलुतेदार गुण्यागोविंदात आप आपली कामं करत. हेवेदावे, द्धेष, मत्सर कधीच कोणाला शिवत नसे एकोपा सर्वांच्या ठायी भरलेला. विभिन्न कामं करून कुठंही जातीभेद लवलेश न्हवता.गावात एकमेकांना मान सन्मान योग्य ठेवत. एकीत सारे कामे करत. गावात पाटील यांचा दरारा भलामोठा वाडा सुख समृद्धी तेथे नांदत होती छोट्याश्या किल्या प्रमाणेच त्यांचा वाडा होता. वाड्यात नोकरचाकर यांचा राबता असे. पाटलांनी हिशोब लिहण्या साठी मुनीमजी ठेवला होता. त्यातूनच त्यांच्या संपत्तीचा अंदाज येई.. पाटलांच कुटुंब तसं लहानच ते दोघे आणि त्यांना एकच मुलगा त्याच नुकतंच काही दिवसा पूर्वी लग्न झाले होते. संध्याकाळची वेळ होती दिवे लागणीची पाटील ओसरी वर बसलेले असतात. नेमकं त्याच वेळी गावात काही शिक्षण प्रेमी गावात शाळा उभारणी करत असतात ती चार पाच जण शाळे...

आई संसाराचा कणा. सुंदर...
ReplyDeleteतसेच एका नाण्याची दुसरी बाजू.. त्यावरून नाण्याची किंमत ठरते... छान शब्दात मातृमहिमा प्रदीप भाऊ... लिहीते आहात... लिहिते राहा.. शुभास्ते पंथान: !
विलास पाटील सर ,चोपडा.
मनःपूर्वक धन्यवाद सर... असंच आपले सहकार्य प्रेरणा मिळो मिळतं राहो...
Delete'आई ' सर्मपक शब्दात वर्णन केली आहे
ReplyDeleteVery nice
मनःपूर्वक धन्यवाद आभार
Deleteमनःपूर्वक धन्यवाद...
ReplyDeleteआई ही आई असते...शब्दच नाहीत सर इतक छान लिहिलय तुम्ही...लिहित राहा...
ReplyDeleteमनःपूर्वक धन्यवाद आभार
DeleteVery nice
ReplyDeleteमनःपूर्वक धन्यवाद आभारी आहे आपला
Deleteछानच लिहतोस तू
ReplyDeleteआईवडील लेख. अप्रतिम झाला आहे हे स्वामी तिन्ही जगाचा आई विना भिकारी.. हेच खरे.
ReplyDeleteआई हा विषय हृदयाला भिडणारा आई म्हणजे निरंतर वाहणारा मायेचा झरा
ReplyDelete